|
Баляда Паўла Шэйна
|
|
1826 – 27.08.1900
|
Ня ўзыдзе сонца – не пачнецца дзень.
Ня сказанае слова памірае.
І ты па вёсках, як жабрак, ідзеш
І, нібы золата, штодня зьбіраеш
Паданьні, казкі, у якіх наш край
Жыве і будзе жыць, як жыў стагодзьдзі.
Зьбіраеш песьні. Не сумуй, зьбірай,
Няхай жывая песьня ў сэрцы зойдзе
І застанецца ў нашае крыві,
Нібы агонь у прыску застаецца.
І хай зь цябе хто хоча пасьмяецца,
А ты зьбірай і так далей жыві,
Як беларускае жадае сэрца
Тваё пад небам беларускім гэтым,
Дзе холадна зімой і цёпла летам,
Дзе людзі сьветлыя, як сьвечкі ў Храме,
Што асьвятляюць змрок і нашу памяць,
Дзе казкі, песьні родныя жывуць
І дзень мінулы з будучым нітуюць,
Дзе беларусы плачуць і пяюць,
І родны край, нібыта рай, шануюць,
Дзе ты нясьпешна, як жыцьцё, ідзеш,
Старыя казкі, песьні і паданьні,
Нібыта золата, нам раздаеш...
І сонца ўзыдзе, й новы дзень настане.
10.IV.2009.
|
|
